ArtikelenLeven in Hongarije

Een tuingoeroe schrijft mij!

De wegen van het lot zijn ondoorgrondelijk. Schrijf ik een boos commentaar op Lubach-haters, word ik ineens ontdekt door een van mijn idolen. Dit moet ik even uitleggen…

Kwekerij Bastin is de mooiste kwekerij van het land, stelde slow flower-koningin Carien van Boxtel tijdens een van haar heerlijke bloemschik-workshops in het Hurnse kerkje. Uiteraard wekte deze uitspraak mijn interesse, want Carien is een vrouw met smaak. Ik had al vaak genoeg zitten scrollen op de website van Kwekerij Bastin, omdat bij elke plant een serieus nuttige en lekker persoonlijke beschrijving staat, die verder gaat dan de dorre feiten die meestal worden opgesomd op sites waar je planten kunt bestellen.

Het is een kwekerij zoals er eigenlijk heel veel meer zouden moeten zijn: gifloos, kunstmestloos en zonder turf in de potgrond. Bijen, zweefvliegen, vlinders en hommels vallen dus niet meteen dood neer nadat ze deze planten hebben bezocht en er hoeven ook geen kwetsbare hoogveengebieden voor te worden gesloopt. Neem daar eens een voorbeeld aan, Intratuin en Pelckmans en consorten!

Bloemschikken bij Carien.

Maar een daadwerkelijk bezoek was er nog nooit van gekomen. In de zomer van 2022 ging ik dan eindelijk, samen met mijn nu ex-vriend. De kwekerij ligt niet bepaald centraal in het land, maar helemaal onderin Zuid-Limburg. Kwekerij Bastin is gespecialiseerd in Mediterrane planten, met een bijzonder assortiment aan salvia’s, maar ook allerlei andere opvallende hitte- en droogtebestendige tuinplanten, groenten en kruiden. In totaal zo’n duizend verschillende soorten.

Carien had niks te veel gezegd. We keken onze ogen uit, want tussen alle paden met kratjes waarin de opgepotte planten stonden die je meteen kon meenemen, heeft het echtpaar Bastin borders aangelegd waar je meteen goed kunt bekijken hoe de planten er in volwassen toestand uitzien.

Graaizucht maakte zich meester van mij. Het hebbenhebbenhebben-beest brak los. Die lichtblauwe salvia van anderhalve meter hoog moést absoluut met mij mee naar huis, en die hoge wolkige aster met mini-bloemetjes ook…oh wacht, daar nog een die zo hoog wordt… en ja, laten we vooral ook eens een andere acanthus proberen…en…en..en… Enfin, het bleef nog lang onrustig in mijn tuinhart.

En sindsdien is er veel gebeurd.

Zo nu en dan glipt er toch eentje doorheen

Vanaf het moment dat mijn donatie-website in de lucht is, houd ik me zo veel mogelijk in op Facebook als het gaat om…eh…een stukje kritische feedback geven. Inhouden ligt niet echt in mijn aard. Er zijn veel dingen die mij woedend maken, waaronder vooral hufterigheid en natuurvernietiging. Maar aangezien ik de komende drie jaar van donaties op mijn artikelen wil leven, lijkt het me niet handig om mezelf te profileren als een soort Xantippe, die alles wat haar niet aanstaat met een giftig pennetje te lijf gaat. Daar nemen mensen misschien aanstoot aan. En dan gaan ze me weer ontvrienden.

Maar zo nu en dan glipt er toch eentje doorheen. Zoals twee dagen geleden. Op de Facebook-tijdlijn van de NOS werd aangekondigd dat Arjen Lubach na het volgende winterseizoen stopt met zijn Avondshow. In de reacties volgde een stroom bagger van ongekende omvang. Ergens ook wel logisch, want ons Arjen is natuurlijk een linkse rakker, die -samen met zijn kundige redactie achter de schermen- ingewikkelde kwesties begrijpelijk uitlegt. Met humor ook nog.

Van dat soort fratsen is het volk niet gediend, blijkt maar weer eens. Zelf behoor ik niet tot het volk, want daarvoor vind ik Nederland te klein. Ik reken mijzelf wel -en met liefde- tot Europees burger. Kwesties hoeven trouwens helemaal niet te worden uitgelegd, want zoals genoegzaam bekend doet het volk zijn eigen onderzoek. Wegblijven moet die Lubach. Opgeruimd staat netjes. Ik zeg daar wat van. De baggerspuit zwenkt onmiddellijk druipend mijn richting op. Maar gelukkig komen er ook positieve reacties. Zowel op mij als op Lubach.

Leven van een donatiemodel is inderdaad best een dingetje

Een van die reacties is geschreven door Roger Bastin, die mij uitlegt hoe hij dat doet, bagger uitfilteren op social media. Die naam… Zouden er meerdere Roger Bastins leven in Nederland? Dit is toch zeker niet die man van die prachtige kwekerij in Zuid-Limburg?! Jawel. Hij heeft mijn tijdlijn bezocht en schrijft onder mijn vastgezette welkomstbericht:

Hoe gaat het nu? Is nogal wat, in je eentje naar Hongarije en daar van een donatie model leven. Zeker als je niet Chris Klomp heet. Veel succes! Ik ga nu voor het eerst je site bekijken. En schrijven is natuurlijk heerlijk. Maar ik ben blij dat ik er niet van hoef te leven.

Beste Roger, leven van een donatiemodel in een vreemd nieuw woonland is inderdaad best een dingetje. Van alle journalisten bij Reporters Online is Chris Klomp voor zover ik weet verreweg de best verdienende collega. Sinds enige tijd kan hij er gewoon goed van leven. In stervensduur Nederland. Ik ben dan ook stinkend jaloers op hem. Chris durft tekeer te gaan tegen alles wat hem kwaad maakt, zoals de huidige polarisatie in de samenleving. Daarmee begeeft hij zich op zeer glad en verraderlijk ijs. En hij betaalt er een prijs voor: soms vliegt er een steen door zijn ruit en ontvangt hij bedreigingen. Gelukkig is Chris nogal een stoer mantype, en als rechtbankverslaggever van origine beschikt hij vermoedelijk ook over de nodige nuttige juridische contacten.

De natuur kan alle positieve PR maar al te goed gebruiken

Als vrouw alleen in the middle of nowhere ga ik conflictsituaties liever uit de weg. Al was het alleen maar omdat doseren niet bepaald mijn sterkste kant is. Bovendien ben ik gewoon een natuurjournalist, met bovengemiddelde kennis van alles wat groeit, fluit, zoemt, kruipt en bloeit. Hier in Hongarije is de natuur van een weergaloze kwaliteit èn kwantiteit, dus is het wel zo logisch dat ik mijn lezers daar over vertel. Zeker omdat moeder natuur alle positieve PR maar al te goed kan gebruiken in tijden dat politieke partijen haar gewoon openlijk afschrijven als onbelangrijk.

Het leven is hier stukken goedkoper dan in Nederland, dus dat maakt het ook makkelijker om te leven van mijn schrijfwerk. Per 1 september krijg ik op mijn site een extra knop voor vaste maandelijkse donaties, net als Chris Klomp. Mogelijk gaat dat nog wat meer zekerheid geven voor de tijd die ik moet overbruggen tot mijn AOW. Ik vertrouw erop dat het wel goed komt en heb er weinig moeite mee om zeer zuinig te leven.

Je schrijft geweldig. Ik geniet er van. Weet niet of ik in deze hectische tijden nog een keer tijd vind je website op te zoeken. Zal het proberen, maar heb alvast een beetje vooruit betaald. Deze beantwoordde mijn bovenstaande vraag. Ik ben benieuwd wanneer dat werd geschreven, dat maakt zo veel meer duidelijk. Is het geen idee om de publicatiedatum bij het artikel te zetten? Meer foto’s zouden me ook goed bevallen.

Dank je wel! Positieve reacties zoals die van jou werken voor mij buitengewoon motiverend en gelukkig krijg ik die ook veel. Daardoor weet ik dat ik op de juiste weg zit. Meer foto’s bij mijn artikelen is een goed idee, dat ga ik ook zeker doen.

Gisteren heb ik een selfie stick met statief gekocht, omdat verschillende mensen er op aandringen dat ik vooral ook filmpjes moet gaan maken. Dat vind ik doodeng, want ik krimp meestal in elkaar van pure ellende als ik mijn eigen stem terug hoor. Maar dat schijnt heel normaal te zijn, dus daar ga ik me nu overheen zetten. Ik kan me er alles bij voorstellen dat mensen graag zo veel mogelijk willen weten over het leven hier in Hongarije. Want die wooncrisis in Nederland is voorlopig nog lang niet opgelost…

Pensionada? Nog 3 jaartjes wachten…

Voor het mei/juni nummer van Saar Magazine heb ik een artikel geschreven over mijn plan om hier een losvaste ouderen community op te zetten voor leuke alleenstaande vrouwen op leeftijd. Die Saar-lezeressen melden zich nu in vrij groten getale voor mijn Facebookgroep Gezond Oud in Hongarije. Want een spotgoedkoop huis met een flinke lap grond erbij, waarop je eindelijk eens al je (moes)tuinwensen kunt uitleven en gezellig je eigen kippetjes en zo kunt houden, daar hebben natuurlijk wel meer vrouwen zin in…

Trouwens, de publicatiedatum is nogal gestileerd weggewerkt in een rood met grijs blokje links van de kop boven elk artikel.

Overigens: Wij hebben vrienden bezocht die naar Hongarije zijn geëmigreerd en daar een klein kwekerijtje hebben opgezet. (Ik herken het type boerderijtje.) Dat was niet echt een vrolijk verhaal. Helaas hebben we door hun scheiding contact verloren. (We hebben het adres nog.) Waar ik vooral van genoot is de soortenrijkdom in de natuur. Ik ben een plantenmens en was in de wolken met Salvia glutinosa. Jij bent meer een vogelmens, net als mijn echtgenote. Als kind was ik ook in de Sovjettijd al een keer in Hongarije. Dat was een bijzondere ervaring.

Ja, die Sovjettijd weet ik ook nog wel. In 1975 en 1976 was ik met mijn ouders op kampeervakantie bij het Balatonmeer. Ik mocht toen ook een paar keer paardrijden en herinner me dat we lekker door het water galoppeerden, waarbij links en rechts ringslangetjes wegschoten en ik echt wólken vlinders zag. Het is precies de herinnering aan deze idylle (en de verbazingwekkend lage vastgoedprijzen natuurlijk) waardoor ik vorig jaar besloot om naar Hongarije te emigreren.

De soortenrijkdom hier is inderdaad overweldigend. Ik heb alweer vazen vol wilde bloemen kunnen vullen om mijn tanya mee op te fleuren. Op dit moment bloeien vooral geel walstro, stalkaars, zwarte toorts, paarse toorts en torenhoog slangenkruid. Een invasieve exoot die hier behoorlijk agressief oprukt, is de zijdeplant Asclepias syriaca. Die begint nu ook te bloeien en ik zie er steeds van die enorme mammoetwespen op, waar ik in een eerder artikel al over schreef.

Bij mij in de buurt is een klein natuurgebied met een meertje waar op dit moment hele velden vol wollig vingerhoedskruid (Digitalis lanata) in bloei staan. Die kleverige salie (Salvia glutinosa) heb ik hier nog niet gezien. Waarschijnlijk omdat ik met mijn honden liever wegblijf uit de zeer wildrijke bossen. In open veld heb ik beter zicht op ze als ze achter een haas of ree aan gaan (die ze gelukkig nooit te pakken krijgen). En daar groeit vooral de veldsalie (Salvia pratensis), echt massaal! Ik ben trouwens niet zozeer een vogelmens, maar echt een Hele Natuur-mens. Ik vind planten zeker net zo interessant als vogels, insecten, reptielen of zoogdieren.

Veldsalie, kleverige salie en wollig vingerhoedskruid

Voorlopig voel ik niet de minste behoefte of noodzaak om weer eens een bezoekje aan Nederland te brengen, maar ergens in de komende jaren zal het er heus wel een keer van komen. Ik weet nu al dat ik dan niet alleen mijn dierbaren zal bezoeken, maar zeker ook een aantal kwekerijen! Want ik heb flink wat ruige ramblerrozen nodig van De Wilde, om de gigantische roestige tunnelkasbogen op mijn landje romantisch mee te laten begroeien. Net zoals in de tuin van Monet in Giverny. En ik weet wel zeker dat ik dan ook even naar Zuid-Limburg rijd. Met een lijstje hebbenhebbenhebben.

Images: Digitalis lanata by Haplochromis via Wikimedia Commons | Salvia glutinosa en Salvia pratensis by Agnieszka Kwiecień via Wikimedia commons

 

 

 

Mijn gekozen waardering € -