Het gaat weer beginnen!

De lente is losgebarsten in Hongarije. En na twee jaar aanmodderen en improviseren gaat er nu eindelijk een serieus snijbloemen- en moestuinseizoen aanbreken op mijn tanya. Zolang die ene rotplant geen roet in het eten gooit tenminste… 

Heb ik het al eens gehad over de puur natuurlijke drugs die je binnenkrijgt als je met je blote handen in de aarde van je eigen moestuin zit te wroeten? Jawel, maar dat is alweer een tijdje geleden. Daarom ga ik het gewoon nog een keer zeggen.

In gezonde bodems woont Mycobacterium vaccae, een zeer heilzame bacterie die je zowel inademt als via je huid binnenkrijgt wanneer je zittend op de grond met je blote handen onkruid wiedt en zaadjes of zaailingen plant. Deze bacterie heeft een ontstekingsremmend effect, vermindert stress en verbetert je immuunsysteem. 

Bovendien verhoogt Mycobacterium vaccae de aanmaak van de neurotransmitter serotonine in je brein. Serotonine staat bekend als een gelukshormoon. Het zorgt voor innerlijke rust en tevredenheid, terwijl het angst, verdriet, pijn, agressie en honger onderdrukt. Bij een sterk verhoogde aanmaak van serotonine kun je zelfs pure euforie ervaren. 

En inderdaad, ik wist dit allemaal al, maar je kunt er werkelijk de klok op gelijk zetten. Het is bijna absurd hoe ik word overspoeld door een niet aflatende stroom van geluksgevoelens terwijl ik een toch niet zo heel gemakkelijk stukje aarde mijn wil probeer op te leggen. Niet zo heel gemakkelijk als in: zeer dicht begroeid met grassen. Toch wil ik op die 2700 wildwoeste vierkante meters in ieder geval één stukje beplanten met mijn eigen keus aan gewassen. Het doel is 30 strekkende meter snijbloemen en 30 strekkende meter groente, fruit en kruiden.

Dus liet ik drie weken geleden een Hongaarse boer met tractor komen, die voor 80 euro een lap grond omploegde van ongeveer 6 bij 35 meter. Ik weet het, ploegen is niet goed voor het bodemleven. Daarom doe ik het ook maar één keer, om die grassen weg te krijgen.

Alsemambrosia belemmert de groei van andere planten

Vervolgens was ik ineens een aantal dagen heel druk met andere dingen, waaronder de aanbouw van een hondproof hek rondom mijn nieuwe akker, een logé en een feestelijke paasbrunch die ik per se wilde organiseren voor een groepje vrienden.

Toen ik daarna eindelijk kon beginnen met planten en zaaien, stond mijn vers geploegde grondje tot mijn schrik alweer bomvol met levenslustige, maar ongewenste zaailingen. Hoofdzakelijk van alsemambrosia, echt een rotzak van een plant.

Net als in Zwitserland en Oostenrijk ben je in Hongarije wettelijk verplicht om alsemabrosia uit je tuin te verwijderen. In Nederland is deze plant ook al op verschillende plekken gesignaleerd. Deze ambrosia is een invasieve exoot uit Noord-Amerika, meegelift in zakken vogelzaad. Hij vermeerdert zich explosief en kan ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken bij astmapatiënten en mensen met hooikoorts. Bovendien scheidt alsemambrosia de stof coronopiline uit, wat de groei van andere planten belemmert. Dus al die ambrosiaatjes moeten koste wat kost weg uit mijn moestuin, en een beetje snel ook! 

Terwijl ik ze er stuk voor stuk met wortel en al uit trek, voel ik me dus superhappy. Met dank aan Mycobacterium vaccae! 

Natuurlijk doen het zonnige lenteweer en het melodieuze dudeljo van de eerste wielewalen rondom mij ook een stevige aanvullende duit in het zakje. Plus alle oranjetipjes die ik overal zie rondfladderen. Volgens mij zag ik trouwens ook al koningspages. Op alle nesten zitten weer ooievaars. En dan is er nog het snoeiharde zingen van de nachtegaal dag en nacht, plus die ene lila damastbloem die ineens tussen het hoge gras in mijn tuin staat te bloeien. Van zaad dat ik twee jaar geleden enigszins wanhopig van me af gooide omdat ik dacht dat het waarschijnlijk toch niet ging lukken. 

Sommige nummers roepen rare herinneringen bij me op

Ik heb meteen maar even een waterdichte stopcontactendoos voor buiten gekocht, zodat ik ook zelf muziek kan afspelen op mijn waanzinnig fijne waterdichte JBL Clip bluetooth boxje. Voor als ik die nachtegaal en wielewalen zat ben. 

Het wordt toch weer de sublieme playlist van The Handmaid’s Tale op Spotify. Nogal een actueel thema dezer dagen. Door sommige rauwe nummers komen er herinneringen in me op. Rare herinneringen. Aan mijn moeder Rita, wiens scherpe commando’s soms nog steeds in mijn hoofd klinken. Terwijl ze er al een paar jaar niet meer is. Trek je dat aan? Ik vind het niet feestelijk genoeg! Ik moet iets hebben maar ik weet niet wat! Ik ga even een kasteeltje bouwen. Kom, dan doen we maar eens een siseletje. Siseletje, dat zei Luus altijd. En lieftepieft. Mama, mag ik ook lieftepieft? WAAR is de port / cognac / hierbas / gin / vodka !!!

Terwijl ik onafgebroken abrosiazaailingen ontwortel, is de playlist van The Handmaid’s Tale aanbeland bij het nummer waar ik het allerergste kippenvel van krijg: een vertraagde versie van Heart of Glass van Blondie. In de schokkende Handmaid’s Tale-serie met Elizabeth Moss in de hoofdrol speelde dit nummer terwijl werkende vrouwen terug naar het aanrecht werden gejaagd en protesten met excessief geweld werden neergeslagen. En zag June hoe de homofiele professor waar ze mee bevriend was, aan een touw bungelde aan een van de universiteitsgebouwen. Geëxecuteerd door patriachale religekken die de macht hadden gegrepen.

Ja, het is een moeilijke wereld momenteel… Des te belangrijker dus om intensief bezig te zijn in mijn Hongaarse moestuin. Want je moet toch wat. Bijvoorbeeld je aandacht richten op iets positiefs als broodnodig tegenwicht voor al die zwaarte.

Boosheid voel ik allang niet meer

Mama Rita zou mijn passie voor deze playlist niet begrijpen. Ze snapte sowieso geen bal van mijn muzieksmaak. Terwijl ik dahliaknollen in het eerste ambrosiavrije stuk grond stop, komt er een pijnlijke herinnering uit 2011 boven. Dat ik bij haar op bezoek was en las dat Amy Winehouse net was overleden. Eemie Wijnhaus? Wie is dat? Een geweldige jazz-zangeres, mam. Ooh, jazzzzz! Daar weet ze alles van, want haar laatste vriend was een jazz-liefhebber. Zet eens wat van haar op, Luus! Ik doe het en in plaats van aandachtig te luisteren, beent ze driftig weg om even snel iets huishoudelijks te doen. Na nog geen halve minuut gilt ze vanuit de keuken: ’LUUU-HUUS!!! Kan die teringherrie alsjeblieft af! Wat een vreselijke stem heeft die griet! Goed dat ze dood is!’ 

In augustus 2022 overleed Rita zelf. Op precies de manier waar ze zich haar hele leven met hand en tand tegen had willen verzetten: ernstig dement op een gesloten afdeling. Hoewel ik de echo van haar stem dus nog steeds hoor, ben ik oprecht blij dat ik haar afkeurende commentaren op mijn muziek, mijn kleding, mijn bloemen, mijn inrichting en mijn levenskeuzes niet langer hoef te verdragen. Raar toch, dat je eerst bijna 65 moet worden voordat je eindelijk vrij bent van de veroordelingen van je ouders. 

Het was Rita’s laatste wens dat mijn naam niet zou worden vermeld op de rouwkaart. De groteske absurditeit van deze kennelijk diepgevoelde wens is zo groot dat ik er eigenlijk alleen maar mijn schouders over kan ophalen. By all means, maak het vooral net zo armoedig als je wil. Ik weet dat ik mijn best heb gedaan voor je. Dat jij dat niet kon zien was jouw probleem, niet het mijne.

Boosheid voel ik allang niet meer. Een intens triest, onvolwassen kindvrouwtje was ze, mijn moedertje. Geeft niks, we hebben allemaal onze tekortkomingen. Ze mag de rest van mijn leven veilig rusten in mijn hart en in mijn herinnering. Zolang ze haar mond maar houdt over mijn muziek. 

Draaiend om zijn eigen as, alsof hij stomdronken was

Oh God! Uit mijn JBL-boxje schalt nu Woman van Diana Gordon! God gave you the answer when he gave you the woman! De Mycobacterium vaccae-bacterie is inmiddels flink naar mijn hoofd gestegen, want hier kan ik echt niet bij blijven stilstaan. Omdat ik lekker toch geen buren heb, kan ik gewoon ongecensureerd dansen en meezingen midden op mijn landje. Mijn honden doen mee. Vrouwtje blij? Dan wij ook blij! Balletje erbij pakken misschien?  

Hm… wat ik ook nog niet heb verteld, is dat zich geheel spontaan een lieve man heeft aangediend in mijn leven. Hij was met Pasen voor de derde keer hier en hij heeft nu ook een tanya gekocht, vlak bij mij. Komende herfst komt hij hier definitief wonen. In de tussentijd maakt hij zich meteen al heerlijk nuttig als hij hier is. Hij heeft een gat van een meter diep gegraven naast mijn kapotte buitenkraan, helemaal tot aan het stukgevroren vorstkraantje dat nu eindelijk kan worden vervangen.

De grote roestige schotelantenne die ooit het dak van mijn tanya ontsierde, heeft hij schoongeborsteld met een staalborstel, in de Hammerite gezet en getransformeerd tot XXL-vogelbad op een prominente plek in mijn tuin. Volgens mij hebben we allebei geen flauw idee waar deze relatie precies naartoe gaat, maar dat geeft ook helemaal niet. Gezellig is het sowieso. 

Natuurlijk keek ik de laatste tijd stiekem ook al uit naar die ene bijzondere vogel, al is eind april wel wat erg vroeg. Maar toen ik van de week terugreed van boodschappen doen in Kiskunhalas, zag ik hem ineens! Hij vloog parallel aan de weg over de velden met mijn auto mee, in een krankzinnige, buitelende vlucht, zijn turquoise veren fel oplichtend in de lentezon, draaiend om zijn eigen as, alsof hij stomdronken was: Szalakóta!!! Oftewel de Europese scharrelaar, gezond en wel terug uit Afrika. Aan die uitzinnige baltsvlucht dankt hij meteen ook zijn Engelse naam roller. En ineens staat het voor mij als een paal boven water: alles komt goed. Of zoals Henriëtte Roland Holst al dichtte: De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind!